مدت‌ها قبل از اینکه انسان‌ها رول شام یا سیب زمینی سرخ کرده بخورند، اجداد باستانی ما ژن‌هایی داشتند که بعداً به ما در هضم این غذاهای نشاسته‌ای کمک می‌کردند.

ژن های آمیلاز آنزیمی را در بزاق و روده تولید می کنند که کلید تجزیه نشاسته به قند است. به همین دلیل است که اگر پاستا را به اندازه کافی مزه کنید، طعم شیرینی پیدا می کند. هضم نشاسته – نوعی کربوهیدرات – بخش مهمی از نحوه دریافت انرژی از غذا است.

پژوهش جدیدی که روز پنجشنبه در مجله Science منتشر شد، نشان می‌دهد که ژن آمیلاز تاریخچه تکاملی بسیار طولانی‌تری نسبت به آنچه دانشمندان قبلاً تصور می‌کردند، دارد.

این مطالعه شواهدی پیدا کرد که نشان می دهد از 800000 سال پیش، اجداد انسان ما شروع به حمل چندین نسخه از این ژن کردند.

Omer Gokcumen، یکی از نویسندگان این مطالعه و استاد علوم زیستی در دانشگاه بوفالو، گفت: «این نه تنها مربوط به کشاورزی، بلکه همچنین مهاجرت مردم به خارج از آفریقا است.

این مطالعه همچنین شواهدی از کپی‌های آمیلاز متعدد در نئاندرتال‌ها و دنیسووان‌ها، عموزاده‌های اجدادی انسان‌های امروزی پیدا کرد. قبلاً تأیید شده بود که این ژن با ظهور کشاورزی در حدود 12000 سال پیش شروع به تکثیر کرده است.

گوکومن گفت: مشخص نیست که ژن آمیلاز در زمان زندگی آن اجداد باستانی چه هدفی داشته است، اگرچه ممکن است نئاندرتال ها در رژیم غذایی عمدتاً گوشتخوار خود نشاسته داشته باشند.

امروز، او افزود، آمیلاز می تواند تا حدی توضیح دهد که چرا غذاهای نشاسته ای برای ما طعم خوبی دارند. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که جمعیت‌هایی با تعداد بیشتری از نسخه‌های آمیلاز تمایل به خوردن نشاسته بیشتری دارند، اگرچه تحقیقات بیشتری برای کشف این نظریه‌ها مورد نیاز است.

پیتر سادمانت، استادیار زیست شناسی یکپارچه در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، که در مطالعه جدید شرکت نداشت، ماه گذشته تحقیقات خود را در مورد ژن آمیلاز منتشر کرد.

این مطالعه در مجله نیچر نشان داد که انسان ها با ورود کشاورزی به اروپا در 12000 سال پیش، نسخه های بیشتری از ژن های آمیلاز به دست آوردند و در نتیجه با رژیم های غذایی غنی از نشاسته سازگاری بیشتری پیدا کردند.

سادمانت گفت: «زمانی که مردم شروع به خوردن نشاسته بسیار بیشتری کردند، احتمالاً برای افرادی که ژن آمیلاز بیشتری داشتند، تناسب اندام برای بقا وجود داشت.

در مورد نقش ژن‌های آمیلاز امروزه، دانشمندان هنوز در حال بررسی این موضوع هستند که آیا داشتن تعداد زیادی از ژن‌ها برای افراد مفید است یا خطر عواقب منفی برای سلامتی دارد. (سودمانت خاطرنشان کرد که مطالعات وجود نسخه‌های آمیلاز بیشتر را با حفره‌ها مرتبط می‌دانند، زیرا این آنزیم غذاهای نشاسته‌ای را به قند تبدیل می‌کند.)

او گفت قبل از توسعه کشاورزی، این امکان وجود دارد که این ژن بدون دلیل وجود داشته باشد.

او گفت: «این فقط می‌توانست در اطراف شناور باشد و به هدفی عمل نکند. هر چیزی در ژنوم ما هدفی ندارد. … چیزهایی هستند که فقط وجود دارند.”

هر دو مطالعه اخیر بر یک فناوری نسبتاً جدید برای تجزیه و تحلیل مواد ژنتیکی انسان های باستانی تکیه داشتند. این ابزار که توالی خوانی طولانی نامیده می شود، به دانشمندان اجازه می دهد کل ژنوم ها را بخوانند، از جمله مناطقی که قبلاً مشاهده آنها با جزئیات بسیار دشوار بود. در این مورد، نگاهی بی سابقه به منطقه ای که حاوی ژن های آمیلاز است به آنها داد.

مطالعه Gokcumen مواد ژنتیکی 68 انسان باستان را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد که شامل نمونه ای از بقایای 45000 ساله از سیبری و یک نمونه 34000 ساله از رومانی بود. در همین حال، مطالعه سودمانت صدها ژنوم باستانی را مورد بررسی قرار داد.

گوککومن گفت: «ما می‌توانیم به طور کامل و جامع به ده‌ها نفر از پیشینه‌های اجدادی مختلف نگاه کنیم. و هنگامی که این کار را انجام دادیم، اساساً می‌توانیم شروع به بازسازی تاریخ تکاملی کنیم.»

منبع: apnews